Oturdum gözler şâhına,
Etrâfındaki mâhına;
Ulaştım aşk sabâhına;
Bakan gözler, görmez beni.
Gönüller ederim seyrân,
Gezerek, ederim îlân,
Beni gören, olur hayrân;
Her gözler göremez beni…
Olurum dinliyen kulak,
Sırları söyliyen dudak,
Bâzı da, yürüyen ayak;
Her gözler göremez beni.
Olurum vücutta kemik,
Ortasında duran ilik,
Ben’im herşeylere Mâlik!
Her gözler göremez beni.
Bâzı, olurum dinleyen,
Âşık kalbinden inleyen,
Duyan kulakta çinleyen;
Her gözler göremez beni.
Bendedir bütün mahâret,
Korku olmayan cesâret,
Her peygamber, bana ümmet;
Her gözler göremez beni.
Benim, doğan, her doğuran!
Düzeni evvelden kuran;
Bâzı İncil, bâzı Kur’ân;
Her gözler göremez beni.
Arayıp da beni bulan,
Anlayıp berâber olan,
Beni bilmez geri kalan;
Her gözler göremez beni.
Ben’im ibret ile bakan,
Vücutlarda dolanan kan,
Ânîde bin kerre akan;
Her gözler göremez beni.
Ben’im, eden, ümmet dâvet!
Dil olurum, bir topak et;
(Emre)ye derim: Gel, seyret!
Her gözler göremez beni.
Kim ki gözü verir bana,
Yüzümü açarım ona,
O seyretsin kana kana;
Her gözler göremez beni.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Saat:18.00
11.3.1961