Biliriz neler ilim…
Çünkü teslimdir dilim;
Kim candan dinler ise,
Düşmandan olur sâlim.
Kurtulur her azaptan,
İşitir bu hitaptan;
Gözleri ile okur
Yüzümdeki Kitap’tan.
Cânânda fânîyiz biz,
Sözümüz, gösterir iz;
Af sâhibini bulduk,
Günah, bizim neyimiz…
Anladı isen, güven;
İyilik eder, söğen;
Sâflarda riyâ olmaz,
Seviyor, bizi öven.
Hatâsız olur mu kul?
Îmân-eyle de kurtul;
Nice kefen soyanı,
Sevmiş de, etmiş makbûl.
Aşka düşmüş, eşkıyâ,
Seyretmiş doya doya;
Suçuna tövbe edip,
Sonra olmuş evliyâ.
Hâlinden, olmaz suâl,
İyi dinle, ibret-al;
Bilip teslîm-olunca,
Yok olur bütün hayâl.
Güneşler, yapar gölge,
Karanlık eder mülke;
Yüzünü güne dönen,
Bir dahî düşmez şirke.
Akıl yeter mi Ona?
Karışmış bütün cana;
Bu (Emre) anlayınca,
Severek, oldu (Fenâ).
İdrâk-etti, ayrılmaz,
Yüzünden aldı muraz;
Onun canlı mihrâbı,
Kıbledir, kılar namaz.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Saat:17.30
2.3.1961