Kur’anda söyledin, sen: (Yehdiyallah),
Affet suçlarını, kalmasın günah;
Hep beyaz yüzleri, seyrân-edersin,
Sevgi ile yıka, olmasın siyah.
Bilenler söylüyor: Her şeye Kaadir;
Kuvvetler senindir, bizdeki nedir…
Yaradılan, senden, isterse derman,
Dağlar mı dayanır, bozulur tedbir.
Her giden yolların, sendedir ucu,
Eğer affedersen, kalır mı suçu?
Bir adın Rahmandır, Gafûrurrahîm;
Cebrâil, melektir, yüzler yuyucu.
Kalbimde dururken, nerden arayım?
Dilimden söylerken, kimden sorayım?
Nazarın bir oktur, değiyor bana,
Başımdan aşağı, bütün yarayım.
Gönül dertlerinin, sensin Lokmânı,
Günâhı çokların, hem de Rahmânı;
Edip de eyleyen, sen değil misin?
(Emre) seyredince, bitti gümânı.
Nereye bakarsa, sensin görüken,
Evvel göremezdi, gözü kör iken;
Tepelenir ise, râzı olur mu,
Kendi emeğiyle, bu gülü Eken?
Zapteden: Müncibe Görgün.
Mersin, Saat:15.30
22.2.1961