Cânân! melûl bakar senin gözlerin,
Akıl eli yetmez, mânâsı derin;
Aşkın ateşinde yanan kalbimi,
Edâlı gülüşün eyledi serin.
Âb-ı Hayat verip kandırdın beni,
Sevdâ ateşine yandırdın beni;
Hayâtım, varlığım çıktı gözümden,
Çeşitli dillerden andırın beni.
Bitip tükenmiyor feryâdım benim,
Bilirim ki senden, imdâdım benim;
Saklayım kendimi, dedim ellerden,
Dile destân-oldu bu adım benim.
İki dünyâ, aldı derdimden haber,
Neden îlân-ettin ey Güzel Dilber?
O al yanağından fışkıran ateş,
Yüzüme değince, yandık berâber.
Karıştı, ayrılmaz, külümüz bizim,
Dirilmiştir, ölmez, ölümüz bizim;
Yerlere dökülüp toprak olur mu…
Elleri dolanır gülümüz bizim.
Işıklı kirpiğin kalbime batar,
Ortasından Bakan, içinde yatar;
Âşıkın gönlünün sâhibi: Mâşuk;
Çünkü kendi malı, elinde tutar.
Onun için (Emre), hiç tutar mı gam?
Hüzün, elem çekmez, zevk-eder müdâm;
Sâkî’nin elinden alıp içince,
Günleri, ayları, geçiyor bayram.
Zapteden: Mehmet Arzık
Saat:22.10
Not: Ankara- İstanbul yolunda otomobilde doğmuştur.
31.5.1955