Ateşe kesti bura,
Garkeyledi bir nûra;
Bizler, olduk semender,
İçinde dura dura.
Hiç kimseler yanamaz,
Görmiyen, uyanamaz;
Neylesin ehli gaflet…
Düşerse, dayanamaz.
Budur ibâdetimiz;
Gönülde cennetimiz;
İki cihâna yoktur
Zerrece minnetimiz.
Bilmeyiz Hûri, gılman,
Bizi göremez Şeytan;
Çok şükür, kucakladı
Sevip, Yaradan Rahman.
Biliriz, etmez mahcup,
Kavuştuk, O’na, varup;
Girdi gözlerimize,
Sizlere bakar Mahbûb.
Orada kurdu yurdu,
Mekân-eyledi, durdu;
Mâneviyet Güneşi;
Şavkı, sizlere vurdu.
Gecesiz, oldu gündüz,
(Sırât)ı eyledi düz;
(Emre) ile görülür
(Cemâl) denilen o (Yüz).
Zapteden: Müncibe Görgün
Saat:22.40
1.12.1960