Gözün benzer fincana,
Te’sir-eder her cana;
Mevlâyı görmek için,
Dâim bakar dört yana.
Birgün olacak nasip,
Böyle emreder Habîb;
Yârabbî, bu nasıl dert,
Çâre bulamaz tabip…
Değil dünyâ illeti,
Hem de dahî zilleti;
Gözümüz, bir görüyor
Yetmişiki milleti.
Göremiyoruz ayrı,
Bizden değildir gayri;
Kalbimizden seviyor,
Çünkü yaratmış Tanrı.
Kalmadı, bir şey, câhil;
Büyük, küçük, hep kâmil;
Dilimizden oluyor
Kulağımıza nâzil.
Teslîm-olunca Ona,
Çözüldü bütün mânâ;
Kalmadı senlik, benlik,
Hep karıştı Rahmâna.
Böyle imiş evvelî,
Söylüyor (Emre) dili;
Yaratılan her dînin,
(Bir Nokta)dır emeli.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Namrun, Saat:18.30
13.9.1960