Yârab bu nasıl hüner…
Bizi eyledin fener;
Yandı dünyâ ışığı;
Acep bu nasıl söner…
Sen düşürdün bu derde,
Dâim ağlıyor dîde;
Biz yanınca, kalmadı
Gözlerde olan perde.
Yüzün çıktı meydana,
Bizler bakarız sana;
Bakan, bakılan sensin,
Görünürsün cihâna.
Görünce, yanarım ben;
Bakıp, lezzet alan: Sen;
Her yanım, oldu ceryan,
Göremiyen, diyor: ten.
Zor görüyorlar Hakkı,
Mânevî olan şavkı;
(Emre)! bu Sultan Tâcı,
Âşık olanın hakkı.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Namrun, Saat:14.00
13.9.1960