Nedir Yârab! bu tecellî?
Böyle gider hâl, ezelî;
Sallanıyor her boyunda,
Görünmüyor bir eceli.
Nurdur bilmek ……………..
Bu ilimden beri …………….
Bir güneşin ışığıdır,
Gören gözlere görürken.
Bizi şaşırıyor elvân,
Kimi insan, kimi hayvan;
Zâtına dönmüş, cümlesi,
Anlıyanlar durur dîvan.
Onlar alır senden himmet,
Onlarındır bâkî cennet;
Her gözlerden o mekânı
Gösteriyor irfâniyet.
Orda onu bırakmadan,
Aşk ateşine yakmadan,
Gözü, görene verip de
………………………………..
Ne çâre, zor anlaşılır,
İlk görüşünde şaşılır;
Bu bir (Zirve-i Hîçî)dir,
Aşk atı ile aşılır.
Kimi söylüyor (yedi kat),
Kimi (Burak), kimi de at;
(İlim) ile (hâl) gerektir,
Mutlak lâzım iki kanat.
Târîf-eylediğim: bir Kuş;
Bu (Emre), zor ile bulmuş;
İçince göz kadehinden,
Ayılamaz, oldu sarhoş.
Zapteden: M. Görgün.
Namrun, 22.7.960 Saat:20.00