Bize ne eyledi Yâr…
Dost oldu, bütün ağyar;
Dedesi tef çalarsa,
Halil ne güzel oynar…
Eğer aşk verse Mevlâ;
Gelse, etse istîlâ,
Unuturuz cenneti;
Acep bu dünyâ nola…
Bu gönül neler ister…
Kalmasın bizden eser;
Meyil versek gayriye,
Gaayet hasettir, küser.
Öyle yapmıştır âdet,
Böyle oluyor (Vahdet);
Gelse aşktan bir zerre,
Nere gider ibâdet?
Gider isek, olur sed,
Bizlerden doğar haset;
(Yâr) ile bitiştiren:
(Tefekkür)le (Muhabbet).
Kıl kalırsa arada,
Acı kalmaz yarada;
(Emre)! şüphe etme sen,
(Sevdiğimiz), burada!
Bize, değil yabancı,
Yok ol, giydirir tâcı;
Eli ele verenler,
Düşünür mü (Mîrâc)ı…
Olur kendisi gibi,
Her varlığın sâhibi;
Gözü göze verince,
(Emre) ne ister Nebî…
Zapteden: Gönül Bobuş, Ş. Uçkan, İ. Yöntem.
Namrun, 4.8.959 Saat:12.25
Not: Torunu, küçük Halil oynarken.