Tatlı gülüşlerin, beni hoş eyler,
Bu aşkın deryâsı, baksan cûş-eyler;
İki cihan dolsa, benim kalbime,
Edâ eder isen, silker, boş eyler.
Bırakmaz kalbimde, zerrece bir gam.
Gece ile gündüz, hep olur bayram;
Arşlar ile Kürsü, olur bu gözüm,
Gelir benden bana, her dâim ilham.
Ben bir vâsıtayım, veririm size,
Büyük Bahr-i Umman, benzer denize;
Mânânın Güneşi, eder mi tefrîk?
Doğdukça, vuruyor, çevrilen yüze:
Kul gibi değildir, bilmez iltimas,
Yönünü dönene, O eder temâs;
Karanlıkta durmak, azap değil mi?
Görmeyenler, tutar, gece gündüz yas.
(Şefîülmüznibîn), Allah değil mi?
Bilip de uyanlar, ferah değil mi?
Hidâyet sendendir, rahmet sendendir,
Etmediğin kabler, siyah değil mi?
Bu (Emre) yalvarır: Sen eyle şefkat;
Bir ismin (Rahîm)dir, hem de Merhamet;
Kuvvet, kudret senden; neylesin kulun?
Zerrenin bildiği: dâimâ zillet.
Zapteden: V. Değirmenci
31.12.957 Saat:11.50