Ninni deyim, uyu, sürmeli kuzum!
Gözünden Bakanı, görmeli, kuzum!
Kaşıyın ortası, Dostun eşiği,
İki yüzlerimi, sürmeli, kuzum!
Senin gözlerinle, bakanın, ben’im!
Türlü çiçeklerden, kokanın, ben’im!
Ağladıkça, gözden damlıyor mercan,
Toprağın yüzüne akanın, ben’im!
Gözüyün ışığı, benzer kandile,
Senden taksîm olur, her makam, dile;
Mânânın aşısı, senden edilmiş,
Her bilen dönüyor, güle, bülbüle.
Seni görenlerin, gelmez uykusu,
(Sırât)dan, (tamu)dan, olmaz korkusu;
(Âbıhayat) derler, içen dirilir,
Şekli görülmemiş, cûş eyliyen su.
İçenler, ölür mü, (Gönül Suyu)ndan…
Zamânı unutur, sâde kalır (ân);
Bu (İsmâil Emre), kendini bilmez,
Seni seyreyleyip, olalı hayrân.
Zapteden: Neş’e Emre
22.2.955 Saat:7.40