Depreşti dertlerimiz,
Acep ne edelim biz…
Evvel bir katre idi,
Büyüdü, oldu deniz.
Hiç gelmezdi hatıra,
Deniz oldu bir katra;
Gönül! gaib ettiysen,
Gözlerini aç, ara.
Sen ararsan bulursun,
Bulup kendi olursun;
“Refref” e bin de yürü,
Bu varlık burda dursun.
Bu vâra bak bir kere,
Vefa etmiş kimlere?
İbret gözü açıklar,
İbret göziyle göre.
Gör de sen seni kurtar,
Kimlere gülmüş bu var?
Kim bu aşka düştüyse
Derdine çare arar.
(Emre), olma el gibi,
Yoktur dünyanın dibi;
Lâyık isen kurtarır,
Her varlığın sahibi.
8.9.1946