Bu bendeki “adu san”, (1)
Bana ettirmez ihsan.
O Dostun hikmetine
Yetmez bu bizdeki zan.
Hakkın hikmeti, kuyu…
İlimdir onun suyu…
Bu akıla aldanma,
O der, her daim: uyu!
Bu cisimdurur kuyu…
Akmalıdır göz suyu;
Âşık! suyu biriktir,
Onunla gönlünü yu. (2)
Yusuf çıktı kuyudan,
Azdır o tadı tadan;
Yusufu görmek için,
Âşık! sen geç buradan. (3)
Yusuf sultan “Mısır”a…
Veliler sıra sıra.
Canını Dosta götür,
Bedenin yeri, bura.
Haktan ayırır beden;
Muhabbet ettin, neden?..
Dost yüzünü seyreder
Arzuları terkeden.
(Emre)ye bir yel ese, (4)
O da benzeye (5) sese…
Dost ile bile olur,
O Cânâna can verse.
(1) Ad ve san = isim ve şöhret
(2) Yu = yıka.
(3) Geçmek = vazgeçmek.
(4) Ese = essin.
(5) Benzeye = benzesin.