Bu ağzımdan çıkan, nefesim sensin,

Bu ağzımdan çıkan, nefesim sensin,
Beni diri kılan, bu sesim sensin;
Bülbül gibi feryâd eder içimden,
Etten, tenden, kandan, kafesim sensin.

Kalbimin içinden, duyanım sensin,
Gözümün içine, ayânım sensin;
Kararmış gönlüme, aşkın nûrunu,
Gözler zıyâsiyle, koyanım sensin.

İmdâd eyle, kurtar, sen beni benden,
Siper eylemesin, giydiğim beden;
Cümle görünüşler, bütün yok olur,
Bilirim, kalırsın, her tarafta sen.

Gözüm farketmesin, yerle semâyı,
Kulağım duymasın, denen (Esmâ)y;
Anladım, görünen, gören de sensin,
Gözümden ref’eyle, bütün boyayı.

Senden ayrılmasın, kavl ü karârım,
Dâimâ sen olsun, feryâdü zârım;
Bütün zerratları, diri eyleyen,
Bilirim ki sensin, Güzel Dildârım!

Yüzünde yok olur, akılla fikir,
Lisan dönmez olur, edilmez zikir;
Gözüyün ışığı, kime değerse,
Yıkanır, yok olur, bilgi denen kir.

(Emre) seyredince, bir zevâl oldu,
Yanıp da tutuşup, bir hayâl oldu;
Kıyâmetten evvel, sennen haşrolup,
Yine senden sana, gûyâ maloldu.

Zapteden: Rûşen Mirici
Saat:7.35

19.10.1955