Biz tutulduk sen Mevlâya,
Hayat verdin bize gûyâ…
Düşünce aşkın derdine,
Neler eyledin Leylâ’ya…
(Kayıs)ı eyledin mecnun,
Oynadın bilinmez oyun;
Nice yarattığın kullar,
Önünde eğdiler boyun.
Rahmet derler, acep bu mu?
Cezbe derler, edeb bu mu?
Dilimizi aldın teslim,
Aşk okutur, mektep bu mu?
Nurdan yapılmış bir Kitap,
Okununca, kalmaz azap;
İnsan yüzünden doğuyor,
Görünmez olur âfitap.
Ordan görünen Sen misin?
Âdem misin, beden misin?
Canlı bir Hacerül’esved,
Güneşler misin, ben misin?
Ateşe düşer tutulan,
Ona görünmez bu cihan;
Denizlerde damla gibi,
Tevhîd-olur, birikir can.
Ordan gelir bize rahmet,
Gökten inen bütün âyet;
Bir kerre görünce (Emre),
Her tarafı aldı himmet.
Ağla dertli gönül, ağla!
Bitişmiştir yerle bâlâ;
Hablülmetîn elindedir,
Yaklaş, seni ona bağla.
Zapteden: Nermin Özbek, Fehmi Görgün.
Osmaniye, Saat:17.20
21.1.1960