Bir zerreden seni, halketti Mevlâ, (1)
Büyüyüp dünyâyı ettin istîlâ;
Yere, göğe sığmaz oluruz bizler,
Eğer bürünürsek, bizler bu hâle.
Seyreyleyen göze, oluruz ayân,
İnkâr eyliyenden, hem dahi nihân;
Bizlerden bizedir, bütün görünüş,
Kendinden kendine, dururuz dîvan.
Ân gelir, oluruz, alanla satan,
Bize tâbi olur, her iki cihan;
Zerre ile küllü, devrân ederiz,
Tekrar, mekân olur, seyreden insan.
Yâ Allah! diyene, ederiz ihsân,
Eğer ölü ise, veririz biz, can;
Karanlıktan perde, tutunmuş iken,
Gözüne görünür, çeşitli elvân.
Bizimle berâber, nice bin zerre…
Bizi gelir, bulur, hep göre göre;
Kendi hâllerini, terkeden insan,
Gelir, fânî olur, der: acep nere?
Akıl mı yetişir, acebâ bize…
Bizler benzemişiz, (Yedi Deniz)e;
(Emre), yok olunca, vardı, yetişti,
Her gelenler gelsin, (Canlı Merkez)e.
Zapteden : Şevket Kutkan
Saat:6.10
(1) Emre bu doğuşu, bağda, torunu İsmailin salıncağını sallarken söylemiştir. 7.6.1953