Bir gün açar karanfil,
Hâlini eder tebdil;
Şark ile garba kadar
İlân eder cümle dil.
Bu karanfil hiç solmaz,
Dökülüp toprak olmaz;
Ona hizmet etmiyen
Kokusunu alamaz.
Boşa eder ittiha (1),
Ehline verir reyha (2);
Eğer zâhir olursa
Âlem gelir iştaha.
Verilmiştir çok boya,
Parlar, benzer aynaya;
Göz kanından sulanır,
Lüzum görülmez suya.
Dört unsurdan saksısı,
Koku alamaz âsi;
Alana kendi kokar,
Ona gerekmez vasî.
Âdeme benzer rengi,
Hiçbir yerde yok dengi;
O karanfilin için (3)
Ederler daim cengi.
Ateş veriyor nefse,
Fakat kokmaz herkese,
(Emre) ile bir olur
Onu âşıklar bilse.
(1) “İddia”nın halk ağzındaki şekli.
(2) “Râyiha”nın halk ağzındaki şekli.
(3) O karanfil için. 21.7.1945