Bir gün açar karanfil,
Hâlini eder tebdil;
Şark ile garba kadar
İlân eder cümle dil.

Bu karanfil hiç solmaz,
Dökülüp toprak olmaz;
Ona hizmet etmiyen
Kokusunu alamaz.

Boşa eder ittiha (1),
Ehline verir reyha (2);
Eğer zâhir olursa
Âlem gelir iştaha.

Verilmiştir çok boya,
Parlar, benzer aynaya;
Göz kanından sulanır,
Lüzum görülmez suya.

Dört unsurdan saksısı,
Koku alamaz âsi;
Alana kendi kokar,
Ona gerekmez vasî.

Âdeme benzer rengi,
Hiçbir yerde yok dengi;
O karanfilin için (3)
Ederler daim cengi.

Ateş veriyor nefse,
Fakat kokmaz herkese,
(Emre) ile bir olur
Onu âşıklar bilse.


(1) “İddia”nın halk ağzındaki şekli.
(2) “Râyiha”nın halk ağzındaki şekli.
(3) O karanfil için. 21.7.1945