Ateşinen oynama, (1)
Sen teslim ol imana; (2)
Bizdeki yanan ateş,
Hiç gelir mi nizama…
Ateşte olmaz karar,
Âşıka yanmak yarar;
Muhammetten aşk gelse,
Ayı ikiye yarar.
Yine yanıyor mücmür, (3)
Sen de ateşe düş, gör;
Eğer ateş yanmazsa,
Hak nefesi al, üfür.
Yansın da versin ışık,
Gözün görsün de ayık;
Benim tarif ettiğim,
Al kanlara karışık.
Yananlar, baştan geçer,
Alır ağıyı içer;
Eğer kadeh dolmuşsa,
Aman Mâşuk, bana ver.
Doldur Cânân, doldur,
Kapında duran, kuldur;
Canı feda eyledim,
Hançerini bana vur.
Razıyım, sen vur bana,
Cihanı doldur kana;
Posta ateş bıraktım,
Seyretsinler üryâna.
Ateşi bana bırak,
Yâr’ı bulayım çıblak;
Bir kerre seni göster,
Lâzım değil “enelhak”.
Göster, olayım meftun,
Seninçün oldum yorgun;
Senin mahmur gözüne,
Bu (Emre) olmuş vurgun.
1.9.943
(1) Ateşinen = ateş ile.
(2) İmam = (İnsan-ı Kâmil).
(3) Mücmür = Micmer, buhurdanlık.