Ateş zıd olmuş suya,
Sahiptir ayrı huya;
Birbirinin yüzüne
Bakmazlar doya doya.
Biribirine düşman,
Bakıp olurlar pişman;
Bu âlem hep doludur,
Ayrı ayrıdır insan.
Karga ile bülbülü,
Çalı ile bir gülü,
Bir yere cem’ etseler
Hepsi de olur ölü.
Eğer etseler nikâh,
Bu hâl olursa essah,
Bin yıl beraber olsa,
Cümlesi eder ikrah.
Ayrıdurur (1) huyları,
Ederler âhuzârı;
Sıkıntıya düşerler,
Ayrı dursunlar bâri…
Bülbül aşk ile öter,
Aşkı kendine yeter;
O karganın burnuna
Gübre mis gibi tüter.
Diken de batmak ister,
Orada yatmak ister;
“Gül hâli” acı gelir,
Canını atmak ister.
Gülün âdeti: açar,
Âşıka koku saçar;
(Emre), ehil bulmazsa
Yalınız yere kaçar.
(1) Ayrıdurur = ayrıdır. 14.2.1945