Âşık istemez şeref,
İsterse, olur telef;
Âşık, yâr’ı görmezse,
Durmadan eder esef.
Görür görmez olur şen;
Bilir, o hâle düşen
Eğer sen âşık isen,
Daim yanmaya döşen. (1)
Görenler unutamaz,
Şeker yese, yutamaz;
Eline cevher alsa,
O, bilip de tutamaz.
Gören olur divane,
Daim döner pervane… (2)
Benim metheylediğim,
Kesret değil, bir tane.
Görenler, olur âşık,
İşte budur ustalık…
Her yerde seyir, eder,
Göremez kalabalık.
Durmadan eder seyir,
Âşık, Mâşuk, olur bir…
O yüzü görenlere
Lâzım değildir tedbir.
Bir olur gece, gündüz,
Her taraflar olur düz;
Tamam olgunluk odur:
Eğer görülse o yüz.
O yüz görünse eğer,
Şulesi cana değer;
Sen essah âşık isen, (3)
Her belâya göğüs ger.
Gören, görülür palas, (4)
Hak yanında olur has;
Her renge boyanırlar,
Gönülleri tutmaz pas.
(Emre), sen sözü bırak,
Yol uzundur, yok durak…
Çok kuru sözler deme,
Âşıklara ol uşak.
(1) gayret et! yerinde kullanılıyor.
(2) Pervane gibi.
(3) Essah = hakikî.
(4) Palas = hakir, itibarsız.