Aksın hakikat çeşmesi,
Ferah etsin bizi sesi;
Bu su âşıklara yarar,
Anlamıyanların nesi…
Mevcut bu suda bütün tad,
İçen bulur ölmez hayat;
Ezelden kurulmuş akar,
Binde biri alır murad.
Okunur gönül bağından,
İçen içer kulağından;
Sulanmış gülü kokladık
Musâ’nın yanık dağından.
Söylemedik biz “erinî…”
İşitmedik “lenterânî”;
İnandık, seyran eyledik,
Çün unuttuk canı, teni.
Baktı, o eyledi edâ,
Görün! dedi, benim Hüdâ,
Kim ki ateşten yürüyor,
Nail olur bu murada.
Onun için dinler, yazar;
Ateşimizden ateş var;
Duyar duymaz koku alır,
Derde düşer, gülü arar.
Bizim ile olur bile (1),
Gelir bulur güle güle;
(İsmail Emre) nin derdi:
Âşıklara aşkın gele.
(1) Bile = beraber. 4.6.1946