Ah Halil’im, Halilim,
Acep seni gören kim?..
Seni gören âşıka
Asla gerekmez ilim.
Senden umarız kerem,
Kerem et, seni görem;
Eğer beni assalar,
Her daim bunu derem. (1)
Aklım ulaştı buna,
Hem de idrakim sona;
Mutlak seni seyreder,
Bu dala kim ki kona.
Âşık bu dala konar,
Seni görmeği umar;
Kim ki yüzünü görür,
Hiç onda olur mu ar?..
Beni o dala kondur,
Âşıka dedin: kon, dur!
Hiç cahiller duramaz,
Giyilmez, kanlı dondur. (2)
Don yapılmış ataştan, (3)
Gayet katıdır taştan;
Seni görenler geçer
Evlâttan, hem kardaştan.
Sen (Emre)yi geçirdin,
Bu şerbetten içirdin;
Tekrar şerbet umunca
Eline ateş verdin.
(1) Derem = derim, söylerim.
(2) Don = elbise.
(3) Anadolu, “ateş”e “ataş” der.