O yuvarlak yüzün, benziyor aya,
Mekân olmuş, durur, bakar Hudâ’ya;
Kirpiğin ok olmuş, kaşların: yayı,
Evvelden fedâyım, kalbime daya!
Sana âşıkların, olmuştur fedâ,
Şehîd oluyorlar, edersen edâ;
Canı verenlerin, dili tutulur,
Aşkın kanûnudur: çıkar mı sadâ?
Kim temâs ederse, oluyor dilsiz,
Karşında duruyor, ayaksız, elsiz;
Ne acâyip kanun: böyle kalıyor:
Akılsız, fikirsiz, hem de emelsiz.
Sâdık olanların, nişânı: sükût;
Onları hor görür, olanlar hasûd;
Evvelden böyledir: kabûl eylemez,
Hased edenlere, eylersen öğüt.
Her doğru sözleri, anlar tersine,
Kendi yarasadır, ışık nesine…
(Emre)nin öğüdü, kâr eylemedi,
Gece, gündüz etti, hem de çok sene.
Zapteden : Fuzûle Emre
Saat: 5.45
18.6.1953