Ben neyleyim gönül, seni…
Neden esîr ettin beni?
Sana teslîm etmedi mi,
Yaratırken canı, teni?
Meyyâl ettin hep zillete,
Ahlâk denilen illete;
Karıştın, ibret eyledin
Çeşitli olan millete.
Öldün, beni ettin mezar,
Dost’a ettirdin âhuzâr;
Âlemler, aklına göre
– Ayna oldum – eder nazar.
Kimisi bakıyor fena,
Öyle nasîbolmuş ona;
Kalbini temiz eyliyen,
Güzel görür kana kana.
Cansız ömür, bilmez kıymat:
Çerçevede olmaz hayat;
Bakar kimi, azap çeker,
Bâzı gören, alıyor tad.
Bilmiyorum: nedir suçum?
Her yandan ederler hücum;
Benden âciz bir varlık yok,
Hiçbir şeye yetmez gücüm.
Basıp, beni ettiler iz,
Ben katrayım, vardır deniz;
Meydana çıkınca (Kudret),
İstîlâ eyledi (aciz).
Benim! derdim ben, görmeden;
Âciz oldum; O diyor: Ben!
Bu ruh, bırakıp gidince,
Neye kaadirdir bu beden?
Sehmini alır (Dört Unsur),
Nice kurtlar eder zuhûr…
(Emre) hayattayken bildi:
Kendi imiş ehli kubûr.
Zapteden : Neş’e Emre
Saat: 9
25.3.1954