Ne oldu bu yumurcağa:
Durmaz döner dört bucağa?
İçten içe seyrediyor,
Düştü mânevî kucağa.
Teslîm oldu Yaradana,
Durmaz bakar kana kana;
Ateşi beni yakıyor
Kıvılcımı düştü cana.
Dönerek geçer kendinden,
(Hâl)e tâbi’ oldu beden;
Hiç kimseyi aşk sarar mı
Bunun içini görmeden?
Gözlerini yumar, döner,
Kâhi yanar, kâhi söner;
Semâdan doğan bu güneş,
Secde etmek için iner.
Kuvvet verdi ayağına,
Kelâm girdi kulağına;
Mânevî bir ışık verdi
Halk eyliyen, parmağına.
Ünü yayıldı cihâna,
Rahmet eder her insana;
Rûhundan gıdâ veriyor
Teslîm olan bütün cana.
(Emre) teslîm olsa eğer,
Şûlesi yüzüne değer;
İçini seyreyleyince,
Aşka düştü, durmaz öğer.
Zapteden: Fuzûle Emre
Saat: 22.20 – 22.25
12.4.1954