Acep neye döndün gönül?
İbret alsın açan her gül;
Ağladıkların yetmez mi?
Bundan sonra dâimâ gül.
Yandın, oldun fenâfillah,
Azap bitti, oldun ferah;
Yaklaştıysan sen bir karış,
Sana yakın geldi Allah.
Kalbindir O’nun mekânı,
Diri kılan, onun canı;
İbâdet ettiğin zaman,
Buldun muydu sen imkânı?
Vâsıl eyledi (Tefekkür),
Yok olunca, bitti küfür;
Onu nasıl idrâk etsin
Anasından doğan her kör?
Kaabil midir, Aşk olmadan…
Kapalıdır ona Rahman;
(Emre) düştü bir ateşe,
Berâber oldu her zaman.
Zapteden: Müncibe Görgün, Sümer Öztın.
Namrun, Saat:21.30
30.8.1960