Düştüm ateşine, gülemez oldum,
Unuttum, kendime gelemez oldum,
Yokoldum yüzünde, hayat neyime…
Arzûlarım bitti, dilemez oldum.
Memnûnum derdimden, dermân-istemem,
Yeter ki al beni, ihsân-istemem;
Ayı, yılı, ömrü, bilemez-oldum,
Hayat benim değil, zamân-istemem.
Bildim ki dînimsin, îmân-istemem,
Şüphem kalmamıştır, gümân-istemem;
Zevk-ı ebedîyi anladım, sensin,
Hûri, melek, gılman, cinân-istemem.
İdrâkim tükendi, irfân-istemem,
Derdimi severim, Lokmân-istemem;
Bu gönlümün evi, seninle doldu,
Kimseleri almaz, mihmân-istemem.
Başkasına bakan bir göz istemem,
Kulağım doludur, hiç söz istemem;
Aşkın ile yandı (Seb’almesânî),
Karşıma çıkacak nur yüz istemem.
Bildim Cebrâili, âyât istemem,
Kendimi görecek mir’ât istemem;
Vücut kayığını, yaktım, kül-ettim,
O Nuh ibret alsın, âfât istemem.
Birleştim seninle, Cibrîl-istemem,
Rahmân-ile birim, Halîl-istemem;
Bâzı, derler bana: (İsmâil Emre),
Harf-ile savt-ile bir dil istemem.
Beni gören gözler, olmuştur bir kuş,
(Ankaa) olan, gelmiş, kalbime konmuş,
İki kulaklarım, dinlemez oldu,
Eğer âşık isen, göz ile konuş.
Dinleyip duyacak sadâ kalmadı,
Yüzüme gülünce, edâ kalmadı;
(Cemîl) ile (Cemâl), girdi bu kalbe,
Uzaktan beklenen Hudâ kalmadı.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Karaman, Saat:10.00
4.1.1961