Gülü besleyen: diken;
Yaktın beni gül iken;
Nereye nazar-etsem,
Sensin bana görüken.
Gözümü aldın satın,
Benden banasın yakın;
Başka yüze bakarsam,
Diyorsun: Candan sakın!
Sana geçti irâdem,
Dünyâya bakan dîdem;
Gezerim her canlıyı,
Mekânım, oldu: âdem.
Berâberim onunla,
Bakarım bütün kula;
Bilmiyen der: Bir beşer!
Hükmeder, benden, Mevlâ.
Anlamak, değil kolay;
Münkirler, eder alay;
Hep ölüp de giderler,
(Ebedî)yim, hem de (Hay).
Gözümden fışkırır nûr,
Âmâlar, görür kusur;
Ağzımdan üfürdüğüm:
Diri olanlara (Sûr).
Ben’im, her yerde ayân!
Ayrılmaz bana uyan;
Sen dahî işit (Emre)!
Gaflette kalma, uyan!
Ben! deme, tutar gurur,
Âmir Haktır, sen me’mûr;
İçtin Dostun elinden,
Sarhoşsun, hem de mahmur.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Namrun, Saat:14.00
22.8.1962