Ayık gel sen gönlüm, ayık!
Deyim sana, neler, lâyık…
Uyuyana kapalıdır,
Gam çekersen, olur açık.
Pervâz-etsin gönül kuşu,
Ta’neylesin konu komşu;
Zümrüdüankaa çıkıyor
Tahammül olan yokuşu.
Onlara, dünyâyı bırak,
Bu yol tatlı, amma uzak;
Gözlerini temiz eyle,
Yetiştiysen, yüzüne bak.
Geri dönüp, olma beşer,
Tâkîb-eylemesin mahşer;
Doğruluk yolundan yürü,
Seni yanlış gören, düşer.
Tefekkür-et, etme sitem,
Cehildendir her cehennem;
Târîf-etmiş Ahmed Muhtâr,
Misâldir Hazreti Âdem.
Böyle gider safâ yolu,
Aşktan gider âşık kulu;
Söylersin, duy (Âşık Emre)!
Sabreyle de ol makbûlü.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Namrun, Saat:9.45
29.8.1962