Gözlerin oldu mahmur,
Seyreden gönül, uyur;
Kirpiğin battı cana,
Yarası, hâlâ durur.
Gören, eder iftihar,
Şen-olur, sanki bahar;
Âşıkın avcısısın,
Bilmiyen, sanır sehhâr.
Cezbedir, değil sevdâ,
Tanrıdır, hem de Hudâ;
Göreli, bitti arzû,
Denen iki dünyâda.
Bildim ki, bunlar: toprak,
Ayak altında alçak;
Benim gönlümü kapan:
(Cemîl)dir, hem dahî (Hak).
(Güzellerin Güzeli),
(Ebedî)dir, (Ezelî);
Bu canımı verince,
Ağzımdan söyler dili.
Duymadan işitilir,
Onu, bilenler bilir;
Göğün yüzünde değil,
Bir gönüle girilir.
Edilir orda ikrâr,
Hem de tutulur karâr;
Onda yok oldu (Emre),
Kendi, kendini arar.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Saat:13.20
1.2.1963