Gözü benziyor Arşa,
Nasıl gizlenmiş başa…
Kendinden geçen görse,
Başını çalar taşa.
Geçen bu hayâtından,
İner benlik atından;
Görür: canlar içinde;
Döner semâ katından.
Secde eder (İnsan)a,
Vâsıl olur ihsâna;
Hakîkat, küfür olur,
Eğer gelse lisâna.
Anca biliyor ârif,
Anlıyor ki çok lâtîf;
(Emre)! işitmedin mi:
(Men lem-yezuk, lem-ya’rif? (1)
Söylemiştir Muhammed,
Târîf-edilmez lezzet;
Sıdk-ile teslîm-olan,
Oradan alır himmet.
Zapteden: Müncibe ve Fehmi Görgün, Kemâl Gökçe.
Saat:23.30
(1) Tatmayan, bilmez. – Hadîs. 5.3.1963