Ayıplar örtücü, Settârül’uyûb!
Günah affedici, Gaffârüzzünûb!
Bildim, istemezsin, yarattığın kul,
Merhametsizlere, olmasın mahcup.
Çok şükür, kalmadı, bizde Celâlin,
Yırtıldı perdeler, çıktı Cemâlin;
Kur’anda buyurdun: ikisi de hak;
Kabûl-eyleyince, oldu visâlin.
Almaz yer ile gök, Senin zâtını,
(Yuhibbülcemîl)dir, o sıfatını;
Mü’minin kalbini, eyledin mekân,
Dört Kitap söylüyor, o âyâtını.
Sana kavuşunca, eyledik îmân,
(Eşhedü) deyince, kalmadı güman;
İki varlık olmaz; Sen kaldın sâde;
Aşkından ayırma, Allahım, aman!
Varlık zevâl bulur, herşey yok-olur,
Çeşitli söyliyen, mutlak çok-olur;
Vâhid-i Kahhârsın, Şedîdül’ikaab,
Îmân-etmeyene, nûrun ok-olur.
(Emre)ye canlandı, Kitâbın senin,
Câhile okunur azâbın senin;
Âşıklara dedin: (Benim, her vârın!)
Onlara kalkmıştır, nikaabın senin.
Eli, ayağısın, sevdiğin kulun,
Yüzünde fânîdir, senin makbûlün:
(Bir Nokta) olmuştur, bütün kâinât,
Bize gaaiboldu, senin her yolun.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Saat:19.30
2.6.1963