Geçek ağdan, karadan,
Bize bakar Yaradan.
Dost acısı gider mi…
Ölmek gerek yaradan.
Ateşe yansa cihan,
Bizlere gelmez ziyan;
Sen Hakkı sever isen,
Gafil! gafletten uyan.
Bir gün geçer bu devran,
Muvakkattır bu zaman;
Âşık dünyayı sevmez,
Anadan doğma üryan.
Üryan doğdun anadan,
Böyle dedi Yaradan;
Seyreyle sen, Dostu gör,
Ne anladın rüyadan?..
Hakkın kelâmı doğar,
Bütün gafleti boğar;
Gözleri açıkların
Karşısında “didâr” var.
Bilgi, değil merdivan,
Âşıka hazır divan…
Dostu seyredenlerde,
İşit, olur mu güman…
(Emre), bu söze inan,
Göründü iki cihan;
Bu sözleri duyana (1)
Olmalıyız biz kurban.
(1) “Duymak” fiili “anlamak” mânasına da kullanılır.