Hârut’la bile Mârut,
Beraber indi yere, (1)
Âdemi seyredince
Şaştılar birdenbire.
Tâatları gidince
Başladılar seyire.
Dediler aşka düştük,
Ne hacettir tedbire…
Hârut sordu Mârut’a:
İndiğimiz yer nere?..
Dedi: Âdemi gördük,
Nasiboldu bizlere.
Dost yüzünü görünce
Akıl kalmaz bir zerre.
Dedi: aşka düşenler,
Ateş içine gire,
Aşkı bilmek istiyen
Kanını döke yere,
Bunlar Hârutla Mârut,
Her daim görür (Emre).
Yana yana söylerim,
Diliyenler hep göre:
Görmek için yanmalı,
(Emre) ibret sizlere.
2.9.942
(1) Bu doğuşun da kafiye hususiyeti var.