Un veririz cihana,
Başbaşa (1) cihan yana.
Bizi gören âşıklar,
Mutlaka bata kana.
Aşk bizlerden eder ün (2)
Bizler edelim düğün,
Hallerimiz böyledir:
Çokça ağla, azca gül…
Bu ağlamak gayet zor,
Başını taşlara vur…
Bizdeki yanan ateş,
Ademin yaktığı kor,
Âdem’denberi yanar,
Yanacak isen yalvar;
Yanmak istiyen, burda
Canını kurban adar.
Burda olmalı kurban,
Senden akan kana ban…
Bu sözler aşktan gelir,
Değildir bize yaban. (3)
Biz yandık, olduk ocak,
Gözünü aç, iyi bak;
Canı bu ateşe at,
Âşık, burda duracak…
Bunu yanan anladı,
Yanan aldı bu tadı.
Biçare sefil (Emre),
Yandı, aldı muradı.
Her diyene inanma,
Her sözü Haktan sanma.
Eğri diyen, şeytandır,
Aman sözüne kanma.
İnanma sen sözüne,
Derse desin, bize ne…
Allah rahmet ediyor,
Dost ilinde gezene.
Âşıka rahmeti bol,
Bilirse, yanmaktır yol
Yanmayınca bilinmez,
(Emre), yan da Dostu bul.
24.11.942
(1) Baştanbaşa yerinde.
(2) Ün = ses.
(3) Yaban = yabancı