Âlem bize güler oldu,
Dişlerini biler oldu;
Herkes ettiğini bulur,
Âşık seni diler oldu. (1)
Yine düzüldü düzen,
Dosttur gönülde gezen;
Daim seni seyreder,
Tatlı canından bezen.
Geçmelidir canından,
İş olur göz kanından; (2)
Nefsini tepeliyen,
Kurtulur şeytanından.
Hâli olmalı tebdil,
Dost görünmeli hep el; (3)
Bu hâl, kana karışık,
Bu, kanundur, böyle bil.
Tutmalı bu kanunu:
Yokluktur ilmin sonu
Yok olanlar giymişler,
Bu yolda kanlı donu. (4)
Bu don kana belenmiş,
Âşık ağzından denmiş;
Âşıkların âhına,
Güneş secdeye inmiş.
Ay, güneş secde etmiş,
Bu ilim böyle bitmiş;
(Emre), Dostu görenler,
Her vârını terk etmiş.
20.12.942
(1) Bu birinci dörtlük, sekiz heceli olarak doğmuştur. Bundan sonrakiler yedi hecelidir.
(2) “Mesele, ancak göz kanı ile hallolunabilir” denmek isteniyor.
(3) Bütün her şey Dost olarak görülmeli, yani “Tevhid” sırrı tecelli etmeli.
(4) Don = elbise