Hakka kim eder iman,
Gönlünde kalmaz güman;
Âşıkın sözü doğru,
Hilâfı yoktur, inan.
Kurtulur, kim inansa,
Bilir, ateşe yansa…
Yaktı bu, bizim hâller…
Yanan, bu ilmi beller.
Her yanları tutuşur,
Kimler âşıkı eller.
Gören, âşık olmaz mı?
Yanan, seni bulmaz mı?
Kim nefsini yok etse,
Gönlüne aşk dolmaz mı?
Aman Allahım, aman…
Yandım, hallerim yaman…
Aç gözünü, Dostu gör,
Âşık! geçmeden zaman.
Kim seni görse, şaşar,
Onu söndüremez kar;
Âşık aşka düşerse,
Yanmaz, ateşi tutar.
Oldular karşı karşı,
Birbirine aşı…
Size fedâ ediyor,
Bilin, bu (Emre), başı.
Âşıkları burada,
Kavuşturur murada;
Âşıklara ederim,
Daim canımı feda.
Şimdi yazıldı ismin,
Dosta dönünce resmin;
Cânâna gölge oldu,
Nurdan yapılmış cismin.
Sallan güzelim, sallan,
Bu hâl tatlıdır, ballan…
Sana silâh verildi,
Düşman kim ise kullan.
Dost fırıldak dönderir,
İlden ile gönderir;
Kimisi geç oluyor,
İster ise olur er. (1)
Kimisine olur geç,
Kimine der: candan geç!
(Emre) seni görünce,
Her varlığı olur hiç.
(1) Er = erken. 3.1.1943