Kimi düşünür hile,
Hilesi başa belâ;
O hileye dolanmış,
Ona neylesin Mevlâ…
Kimisi tilki olmuş,
Başına belâ bulmuş,
Belâlı şeytanlara
Eli ile kul olmuş.
Gaflette olmuş tavşan,
O oluyor perişan;
Gaflet ile uyuyan,
O hiç olur mu ruşen…
Kimisi olmuş kuzgun,
Ömrü de gayet uzun;
Bu ibreti görenin,
Yüreciği olur hun.
Kimisi olmuş yılan,
Durmadan söyler yalan;
O herkesi sokuyor,
Haktan umuyor ihsan.
Deve gibi eder kin, (1)
Kin eden duymaz ezen; (2)
Bu halleri seyreder,
Kendi halinden bezen.
Kimisi yüzlü iki,
Gözünden bakar tilki;
Doğru ile ülfet et,
Ol erenlerin teki.
Hiç ölür mü erenler,
Dost yüzünü görenler…
Mutlak Dosta ulaşır,
Hakka gönül verenler.
Her daim Hakka bakar,
Gözlerinden kan akar;
Bu hâli hazmetmiyen,
Sözlerimizden bıkar.
Âşık aşka doyar mı?
Gayrisine uyar mı?
(Emre), çok söz söyledin,
Acep sende aşk var mı?
(1) “Kin” kelimesi halk ağzında “ken”dir; bu telâffuz da kafiyeye uygundur.
(2) Ezen = ezan. 28.8.1943