Kim bu aşka oldu gark,
Bu cihanı etmez fark;
Yüzünü kim gördiyse,
Varlığını etti terk.
Canı elden çıkarır,
Yok olur, Dosta varır.
Mürebbisi ne derse,
Sözüne demez: “hayır!”.
Hiç çıkar mı sözünden,
Uzaklaşmaz gözünden;
Eğri yola hiç gitmez,
Hiç ayrılmaz izinden.
Devlet bulur böylece,
Sormayın benden, nice?..
Hakkın sözünü tutan,
Bilir mi gündüz gece…
Hergün dayanır yola,
Yürüyen, Dostu bula:
Cânâna âşık olan,
Hiç demez: hâlim nola?..
Haber bilmez hâlinden,
Geçer kıylükalinden;
Bu yollarda sabreden,
Alır “Tûbâ” dalından.
Meyvasını alır, yer,
“Meyva benden bana..” der;
Geç kalanlar yiyemez,
(Emre), çalış, yürü er. (1)
(1) Er = erken.
1.10.1943