Kanaat köşkünde benim, oturan,
Sabır illerine mekânı kuran;
Bildim, gelip geçer durmadan devran…
Nasibeylemiştir Hazreti Rahman.
Bütün varlıkların sahibi benim,
“Nefahtü…” canımdır, her varlık: tenim;
“Fîhi min rûhî”yi söyliyen benim;
Bu sözlerden anlar, kimde var iman.
Sâdık olanlara derim haberi,
Çünkü onlar durmaz, hiç, benden geri;
Sâdıklarım girer candan içeri:
Bilip inanmışlar, kalmamıştır zan.
Kimse bilmez nice beden giyerim,
Devran her varlıktır, “âdem”dir yerim,
Aslım vâhitdurur (1) yoktur diğerim,
Nokta iken, beni görürler elvan.
Yine benim elvan gören, gözlerden,
Ben severim, hiç ayrılmam sizlerden;
Tecellim var, aşk için dilsizlerden
Aşkım nerde, ben orda kurdum mekân. (2)
Âşık olur, kalmaz benim karârım,
Aşkı bulur, beni benden ararım;
Âşık görsem, kalmaz hiç benim varım…
İnanmazsan, tarif ediyor Kur’an.
Ben yarattım, Âdem’e verdim kanı,
Nefheyledim, ona ben verdim canı;
Musallat eyledim derhal Şeytanı,
Çün, bilirim, Âdem’e etmez iman.
Âdem içinde gizlenen ben idim,
Ervahlara (secde eyleyin!) dedim;
Ben secdede o Şeytanı görmedim,
Baktım, gördüm, odur inatta duran.
Yine benim, ona veren inadı,
Secde etse, kabul olur muradı;
Âdem ile etmemeli cihâdı,
İnatlıktan başına verdim tufan.
Devir ettim, görün: hâli hâzırı,
Benim, bütün devredenin nâzırı;
Delil ettim arıyana Hızır’ı,
Beni bulur, bilip Hızır’a uyan.
Ben ederim Âdem’denberi devri,
Kâh ölürüm, kâh olurum ben diri,
Gezdiririm Hak denilen cevheri,
Şimdi benim, (Emre) de karar kılan.
(1) Vahitdurur = vâhittir.
(2) Aşk, vücudu görülmiyen bir kuvvettir, her görünüşün hâkimidir; ancak âşık bilir. 25.10.1943