Gönüldür mir’ât-ı Rahmân,
Hakkı görür o her zaman,
Odur âşıklara sultan,
Orda kabul oluyor hac.
Sakın sen bir gönül yıkma,
Gönülden gayriye bakma.
Durma, bakmayı bırakma,
Çalış, mânâ gözünü aç.
Sen gönülden durma ayrı,
Orda mekân tutmuş Tanrı;
Gören unutur diyarı,
O, canını eder haraç.
Acı sözden, o yıkılır,
Yıkılırsa neyin kalır?
O, ayna… ona bakılır,
Her âşıklar ona muhtaç.
Gören, âşıktır gönüle,
İncitme, bak güle güle,
Çabuk solar, benzer güle,
Ehli değilsen geri kaç.
Sen o gönüle canı ver,
O, sevdiğine böyle der;
Bir gönüle girsen yeter…
Sen girerken canı ver paç. (1)
Gönül yap, sen insan isen,
(Emre), yapamaz her insan;
Onu öğer bütün lisan,
Yapan, sonunda giyer taç.
(1) Baç. Bu kelimenin halk ağzındaki şekli “paç”tır. 7.12.1943