Allahımın aşkı var,
Yanarsa, söndürmez kar;
Bende yanan ateşten
Var mı acep haberdar?..
Ben bittim yana yana,
Ateş işledi cana;
Bilirim düşse yanar,
Kıvılcımı cihana;
Buna her can dayanmaz,
Yanmıyanlar uyanmaz;
Ben edeyim tahammül,
Cânân! beni yakma az.
Yanayım baştanbaşa,
Canım sana ulaşa,
Cânân! ben seni gördüm,
“Ben!” diyemem ben, hâşâ.
Ben göremem, “ben!” dersem,
Görürüm, canı versem;
Cihan bana tâbidir.
Dost! yüzünü (1) görürsem.
Benden seni görensin,
Yüzü bana sürensin,
Senden seni görendin,
Beşer nasıl öğrensin…
Bu aşka düşse beşer,
Yanar, hiç kalır mı şer…
Bu ateşte yananın
Çiğ yeri kalmaz, pişer.
Çiğler, “ben!” deyip kokar,
Pişkinler (2) bilip korkar;
(Emre) canı yanarsa
Âşık burnuna kokar.
(1) Senin yüzün.
(2) Olgun kimseler. 13.2.1944