Çözülse benlik bağlarım,
Kâh gülerim, kâh ağlarım;
Bir dem gelir, çığır olur,
“Bahri Muhît”e çağlarım.

Bir dem gelir, çok gam sarar,
Bir dem gelir, Dostu arar;
Bir dem gelir, tevhîd eder,
Bir dem gelir, eder inkâr.

Bir dem gelir, göğe çıkar,
Mahlukatlarına bakar;
Cemalini arzeyleyip
Kendine âşıkı yakar.

Bir dem gelir, der: “Keferû…”,
Öyledir onun zuhuru;
Yeryüzüne rahmet saçar,
Bir dem gelir, eder kuru.

Bir dem gelir, der: “âmenû…”,
Akıl idrak etmez onu;
Kendine âşık olana
Giydirir ateşten donu.

“Hâl” kendinin; böyle eder,
Viran eder, öyle girer;
Bir dem gelir, hayat verir,
Öldürür, kanını içer.

Ne ederse (Emre) razı,
Görsün de alsın murâzı (1);
Dosttan gelen bütün hale
Kalmadı hiç itirazı.

(1) Muradı. 14.3.1947