Uyan da güvenme bütün varlığa,
Emânet verilen sen bu varlığa,
Sakın haşrolma sen taş ile dağa
Hayatı kefene sarıp gidersin.
Senin midir acep et ile kemik,
İçini besliyen yağ ile ilik,
Verilen kadere oldun mu malik,
Topraklar üstüne atıp gidersin.
Gaafil olup burada dâim gezersin,
Emânet verilmiş vâra benzersin,
Bilirim dersin ya sade sezersin,
Tahta parçasına yatıp gidersin.
Seni aldatıyor her vakıt ziynet,
Ağzından çıkandan aldın mı ibret?
Muvakkat hayata eylersin minnet,
Ağıları bala katıp gidersin.
(Emre) bu gafletten sen çabuk uyan,
Haşrolup gidiyor ardına uyan,
Mihnete sabreyle, zevk-ele dayan;
Nedamet gölüne batıp gidersin.
Zapteden: Ayşe Emre
sa: 08:10
10.08.1967