Gönül! bakma her aynaya,
Ters gösterir, başka boya;
Renksizine yetiş de bak,
Yüzünü gör doya doya.
Kirli olan, aldatıyor,
Hayâlâtlara batıyor;
Cansız, tensiz seyir eyle,
Bak, içinde kim yatıyor?
Kendisinden, bakan, geçer,
Muhabbet eline göçer;
Bir Sâki var, bâde tutmuş,
Gözü ile alan, içer.
O her dâim hazır durur,
Bakar bakmaz eder zuhûr;
Meyhânesi kendisinden,
Hatırlıyan, olur mahmur.
Odur âlemler Dilberi,
Yakındadır, değil geri;
Nûş edenler hasta olmaz,
Ölü olsa, olur diri.
Kulaklardan gitmez sesi,
Yok gündüzü, bir gecesi;
Güneşte karanlık olmaz,
Küfür değildir perdesi.
(Emre) içti, oldu sarhoş,
Dâim uçar, sanki bir kuş;
Kendisini halkeyleyen,
Gönlünün içine koymuş.
24.2.1955
Zapteden: Neş’e Emre
22.2.955 Saat:9.45