Yine akşam oldu, bu güneş batar,
Derdim tâzelendi, durmadan artar;
Bu uykusuz gözüm, bekler şafağı,
Bütün âlem zevkte; uzanır, yatar.
Uyku tutmaz oldu, iki gözlerim,
Sağa sola bakar, Yâri gözlerim;
Kendi lisânımı, dilim unuttu.
Kuşlar dili oldu, öter sözlerim.
Âğâh olmayanlar, duyar, anlamaz,
Kalbimin içinden çıkarken, avaz;
Mekânını kurdu, benim gönlüme,
Vâdetti Sevgilim, bir ân ayrılmaz.
Durmadan sığıyor, içimi, eli, (1)
Dilime karıştı, kendinin dili;
Aklıma fikrime, gelmedik bir hâl,
Görüp de sevince, etti tecellî.
Târîfi, sorsalar, değildir mümkün,
Meğer ki vermeli, kendisi izin;
Bütün damarıma, yaktığı ateş,
Durmaz şiddetlenir, bulmadı temkîn.
Maksadım yanmaktır, değildir cennet;
Neyleyim ki tuttu, beni bu illet;
Çâresi olsa da, açıp göstersem,
Taaccüp eyleyip, ederler hayret.
Gelip, irâdemi O aldı teslim,
Tutuldum, yanarım olamam sâlim;
Kara topraklara, O karıştırdı,
Ben, (Yok) ile yoğum, (Emre) değilim
Zapteden: Rûşen Mirici.
Saat:17.30
(1) Onun eli, durmadan içimi sığamaktadır. 15.3.1956