Tadı yoktur bu debleğin,

Dâvet-etme câhili,
Nice gözyaşını, akıtan sensin,

Tadı yoktur bu debleğin,
Olmadık sesinden emîn;
Yârimizi târîf-eder,
Her peygamber, söylemiş din.

Biz onların merkeziyiz,
Hem zâtıyız, hem iziyiz;
Aşkın suyu akar bize,
Muhabbetin deniziyiz.

Hayat bulur bizi gören,
Biziz zerreden görünen;
Kendisinde fânî olduk,
Sadâmızdan diyor ki: Ben!

Ona teslim, dudağımız,
Gözü besleyen ağımız;
Nice Mûsâ siper eder
(Etten yapılmış dağımız.)

(Gönlümüz), olmuştur (Hırâ),
(Kürsü) olmuştur o Yâra;
Muhammed mîrâc-eyledi,
Ortasında dura dura.

Ona eyleyince himmet,
Tâbi’ oldu bütün ümmet;
Değişmiştir âdâb, erkân:
Şimdi, ettirmeyiz zahmet.

Tutmak lâzım sözümüzü,
Görmek lâzım yüzümüzü;
Ayna edip gösteririz
Hicaz olmuş gözümüzü.

Gezdirmeyiz dağı taşı,
(Arafat) eyledik (baş)ı;
Yedi cehennem söndürür
Bu (Emre)nin gözü yaşı.

Zapteden: Müncibe Görgün, Mehmet Özhatay.
Saat:20.45


13.5.1961