Sabırdan geçiyor yol,

Göründü, olduk meftun, (1)
Ah bu aşkın elinden,

Sabırdan geçiyor yol,
Sen sabreyle, sadık ol;
Her söze kulak verme,
Sen çalış yolunu bul.

Dönmek lâzım ellerden (1),
Devre (2) diyen dillerden;
Dostum! seni buluruz
Selîmce gönüllerden.

Gönül, çok temiz gerek,
Temiz ol, seni görek; (3)
Bu birdenbire olmaz,
Temizlenir giderek.

Zornan bulduk bu günü,
Hakka döndürdük yönü;
Hakka teslim edelim
Gönülden çıkan ünü.

Gönüle kurmuş mekân,
Orda durur her zaman;
Her hüküm kendisinin,
Biz duruyoruz divan.

Durmıyan olur pişman,
Gelir, geçer her zaman;
Bu (Emre) ağlayınca
Yüreğine doldu kan.

Kim görürse tutar yas,
O, Hakkın yanında has;
Gönüle hizmet eder
Hızırla bile (4) İlyas.

Uzak görülen Hızır,
Şimdi burada hazır.
Gördü, yürek yanıyor,
Seyredin, cazır cazır.

Görünmüyor, kapalı,
Kendine ait hâli;
(Emre) durmaz yanıyor
Seyredince (Cemal) ı.


(1) Sevgiliden başka kimselerle alâkayı kesmeli.
(2) Devre = Adana ağzında “ters, yanlış” mânasına kullanılır.
(3) Görek = görelim.
(4) Bile = beraber. 12.8.1944