Ne güzeldir bu insan…
Tamamdır, yoktur noksan;
Kendisine edilmiş,
Bilirse, bu aşk, ihsân.
Eğer isterse şeref,
Eder her şeyi telef;
Yârabbî, seni bilen,
Etmez hüzünle esef.
Nesine gerektir şan,
Kendine verilen can…
Bir varlık düşünemez
Bu sevdâya tutulan.
Konuşamaz başka söz,
Yüzüne dikilir göz; (1)
Denen mağriple maşrık,
Ona görülür dümdüz.
Bugün, görülür mahşer,
Geride kalır bu şer;
Gökten mânâ güneşi,
Gözler önüne düşer.
Onunla dolar gönül,
Açar hiç solmaz bir gül;
(Emre)! kokuladınsa,
Sen dirildin, durma, gül.
Zapteden: Dr. Çakmak, Süleyman Özsarı.
(1) Senin yüzüne.
Not: Bu doğuş, Emre’nin torunu küçük İsmail hoppalada oynarken doğmuştur.