Ne eyledi bana Yâr…
Yakar, canıma kıyar;
Âşıkının gözünü
Sever, al kana boyar,
Sevdiğini çok ezer,
Her daim zelil ister;
Viran eder gönlünü,
Sonra içinde gezer.
Böyle yapar ezelî
O “Hakikat Güzeli”;
Yüreğinden hiç gitmez,
Sıkmak için, hiç, eli.
Gönül! âşıksan ona,
O, el atar canına;
Canda gözün var ise
Sen yaklaşma yanına.
Seveyim deme, çeker,
Seni yok etmek ister;
Kendine meftunların,
Sıkar, kanını içer.
Neyleyim ben, tutuldum,
Nasibim budur, buldum;
Gözünün devranına,
Razıyım, hayran oldum.
Acep geçer mi devran…
Ayrılamam ben her an;
İsmail, vâdeyledin,
Sen canını et kurban.
6.1.1946